Οι φλέβες του Κόσμου

Σε μια επαρχία στη μέση της Μογγολικής στέπας, o εντεκάχρονος Άμρα ζει μια παραδοσιακή νομαδική ζωή με τη μητέρα, τον πατέρα και τη μικρή αδερφή του. Το μικρό αγόρι θέλει να συμμετάσχει στο διαγωνισμό ταλέντων της Μογγολίας τραγουδώντας ένα παλιό τραγούδι.  Η ειρηνική τους ρουτίνα όμως δεν μένει αδιατάρακτη. Απειλείται από ένα αντίπαλο, υπέρτερο κατά πολύ σε δύναμη, που ονομάζεται διεθνείς μεταλλευτικές εταιρείες, ο οποίος καταπατά τη γης τους, και σκάβοντας να βρει χρυσάφι καταστρέφει  το φυσικό περιβάλλον, τα προς το ζην των νομάδων και τα όμορφα τοπία της απέραντης γης τους. Ο πατέρας του Άμρα προσπαθεί να ενώσει και να πείσει τους συντρόφους του να μην αποδεχθούν τις αποζημιώσεις που έχουν προσφέρει οι εταιρείες. Όμως η μοίρα έχει για αυτόν και το γιο του άλλα σχέδια. Μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα ο πατέρας βρίσκει τραγικό θάνατο, και ο μικρός Άμρα ξαφνικά βρίσκεται υπεύθυνος για την οικογένειά του. Όμως η σκιά του πατέρα είναι βαριά και αποφασισμένος να ακολουθήσει τα βήματα του  προσπαθεί ταυτόχρονα να συνεχίσει τον αγώνα του πατέρα του εναντίον του Γολιάθ με την ευφυΐα του και τα εργαλεία που διαθέτει ένα 11χρονο αγόρι.

Το «Veins of the World» είναι μια συμπαραγωγή Μογγολίας- Γερμανίας, που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από την Byambasuren Davaa. κινηματογραφίστρια Μογγολικής καταγωγής που διαμένει προς το παρόν στη Γερμανία. Πρόκειται για  ταινία που αποτελεί μια γερή γροθιά στο στομάχι αν και όχι με τον τρόπο που ίσως θα περιμέναμε. Στις  στέπες της Μογγολίας, το τοπίο είναι  εξαιρετικό και μοναδικό, οι σκηνές  διαθέτουν μια απέριττη ποιητικότητα - και η σύνδεσή μας με αυτές αναδεικνύεται επίσης καίρια  για την ταινία. Αυτή η ταινία, που είναι τόσο συγκινητική όσο και θλιβερή, συνοδεύεται επίσης με ένα ισχυρό μήνυμα ενάντια στην απρόσεκτη εκμετάλλευση της γης και την καταστροφή που προκαλεί το σύγχρονο κοινωνικοοικονομικό σύστημα στα φυσικά και ανθρώπινα περιβάλλοντα.

 Έτσι λοιπόν ο σύγχρονος Λεβιάθαν μπορεί να έχει πολλές εικονογραφήσεις να λαμβάνει πολλές μορφές, ωστόσο διαθέτει μία  αδιαίρετη ουσία,  ένας λειτουργών μηχανισμός που δεν μπορεί να αφήνει κανένα αδιάφορο, και η οποίος σταδιακά τείνει να τα περικλείει όλα μέσα στην φρικτή αγκαλιά του. Και όμως κοιτώντας αυτήν την ταινία μου συνέβη κάτι   παράξενο. Ένιωθα σαν να βρίσκομαι μπροστά από ένα πίνακα του Καραβάτζο, όπου μέσα στο κλειστό κόσμο των συμβόλων εισβάλλει ξαφνικά ένα σκοτεινό εξωτερικό στοιχείο που αναπάντεχα ρίχνει σε αυτά ένα δικό του  ιδιαίτερο φως, που ριζώνει σε μία προϋπόθεση: πως οι άνθρωποι δεν είναι συνθήκες και  δεν θα υποταχθούν πλήρως και ασυλλόγιστα σε αυτές. Και τότε, αίφνης, μία ελπίδα σκίρτησε μέσα μου.