Λόγια θανάτου και αγάπης

Ο Βράχος

 … Θέλω να γίνω βράχος/μέσα μου να φυτρώσεις/ νάρχονται να με χτυπούν/βροχές και καταιγίδες/ λύσσα πάνω μου/αιώνες/ να με δυναμιτίζουν κατασκευαστές/ χρυσοθήρες να δηλητηριάζουν/ τη σάρκα μου/ πρωτοπόροι να χτίζουν πολιτείες/ αδελφοκτόνοι να βάφουν το αίμα τους

Θέλω να γίνω βράχος/μέσα μου να μπεις/να ριζώσεις/ νάναι η ανατριχίλα μου/ σκόνη στις άδειες πόλεις/ ερείπια εφτάπυλης κατάρας

Το τραγούδι του Conquistador

Αγάπα με τις νύχτες με το κόκκινο φεγγάρι/αγάπα με στο χάδι της καρίνας στον βυθό/ αγάπα με  στης αλμύρας τον λωβό/ αγάπα με στην άμπωτη του οργασμού σου/αγάπα με με στην τέφρα του πατρός/αγάπα με στην σκόνη που νοτίζει το χώμα/αγάπα με στον ύπνο του χειμώνα/ κι αγάπα με την ώρα που με κατασπαράζεις/ και στα μάτια σου/ λάμπει/ το αντιφέγγισμα των σπλάχνων μου/ στο ανελέητό σου/φως

Λόγια θανάτου και αγάπης

Εμείς αγάπη μου, δεν βάλαμε την ποίηση/ πάνω απ’ την αγάπη/ αφήσαμε μόνον ένα χώρο για τη μοίρα/ και το βλέμμα των παιδιών

Κι έπειτα τα χέρια μας/σκάλισαν τον λόγο

ξέρεις, τον μόχθο να γράφεις /στην πέτρα·/ να μάθεις πρώτα πρέπει/ στην άμμο της ερήμου/ ή στο νερό

Εμείς αγάπη μου, δεν βάλαμε την ποίηση/ πάνω απ’ την αγάπη/ στον χαμό/στα σβησμένα σου μάτια/ στη λήθη της Κασταλίας/ στο ελάχιστο του Ηριδανού/ στα άνθη της Καισαριανής/ στο σπασμένο της αύρας/ το χέρι σου κρατούσα/ σου φώναζα/ στον τόσο πόνο και στην τόση ομορφιά/ σ’ αγαπάω μ’ ακούς/ σ’ αγαπάω με ακούς;…

Της ξενιτεμένης

Δεν είναι ο χάρος που ‘τρωγε τα σωθικά ένα-ένα πάνω /Είναι τα’ απόγευμα εκείνο / Στην πλατεία / Είναι η φωνή που δεν μπορούσε να βγει / Κι έφτανε μέσα από το σύρμα / Και τα νερά / Ξενιτεμένη /Ναυάγιο που κάρπισε/Στη Νέα Γη

Η ποίηση του Γιώργου Γιαννόπουλου ανοίγει θέματα:

Είναι σήμερα δυνατή μια ποίηση η οποία θίγει ή ακόμη και καταρρίπτει τα όρια που θέτουν τα μέτρα;

Πως το τραύμα και η οδύνη διαμορφώνει τη γλώσσα και τη μεταμορφώνει σε δύναμη ελευθερίας;

Ποια δύναμη μπορεί να αντισταθεί στη δύναμη του θανάτου;

Αυτά και άλλα πολλά...

Η ποίηση του φίλου Γιώργου Γιαννόπουλου είναι βαθιά αλληγορική, βαθιά ερωτική, ευαίσθητη,  υπαρξιακή, μια ποίηση διαπεραστική και αιχμηρή που την "καρδιά μας καρφώνει"  αλλά συνάμα είναι και μια ποίηση απολαυστική, αναζωογονητική και απελευθερωτική. 

Καλοτάξιδα τα Λόγια σου  Γιώργο