Η προσβολή

Σχεδόν κομπορρημονώντας ένα μέρος των τοπικών μέσων μαζικής ενημέρωσης της Αμαλιάδας,  μας «ενημέρωσε» τις τελευταίες μέρες, για τις κινήσεις γνωστής φυσιογνωμίας της πόλης (η οποία δεν κρύβει τις πολιτικές της διαθέσεις  και τους βαστάζους της), καθώς και για τις «προσπάθειες» και τις «πρωτοβουλίες» της αναφορικά με την διάσωση ενός σημαντικού κοινωνικού θεσμού της πόλης. Ε λοιπόν, δεν το κρύβουμε, προσβληθήκαμε από αυτού του είδους την δημοσιογραφία αλλά και από το ίδιο το συμβάν,  αφού αμφότερα μας γυρίζουν πολύ πίσω,  σε εποχές πολύ παλιές, επαναλαμβάνοντας στερεότυπα και λογικές ξεπερασμένες , που αναδύουν φτηνά "αρώματα", θα λέγαμε μουχλιασμένα . Σε μια εποχή που τα προβλήματα του κόσμου της εργασίας έχουν λάβει δραματικές διαστάσεις, που τα νιάτα, τα παιδιά μας ,  με όλη τη ζωή μέσα τους και μπροστά τους , τριγυρνούν ολόγυρα, στον τόπο τους , σαν πληγωμένα πουλιά για μια θέση στο γκρίζο, χωρίς να φέρουν ούτε κόκκο ευθύνης για αυτό, που η πόλη και ο νομός έχει λεηλατηθεί και οι δημιουργικές του δυνάμεις έχουν οδηγηθεί σε καταστολή από πρακτικές χρόνων του «κόμματος των αιρετών» και όχι μόνο, είναι ειρωνικό και προσβλητικό, κάποια κουάρκς της πολιτικής που νομίζουν ότι ξαφνικά μεγεθυνθήκαν σε γαλαξίες,  κάποιοι μούτσοι που νόμισαν ότι έγιναν καπεταναίοι, να επιμένουν να επαναλαμβάνουν παιγνίδια μαυρογιαλούρων, να επιδεικνύουν τις ανύπαρκτες ικανότητές και την κενή ευφυΐα τους, σε μια ιδιότυπη σύγχρονη αλχημεία, που σε αντίθεση από την παραδοσιακή αλχημεία,  δεν προσπαθεί να φτιάξει χρυσό από μόλυβδο, αλλά και μεταμορφώσει τον «χρυσό» σε μόλυβδο και σπατάλη για μερικούς και για υμετέρους.   

Η έννοια της προσβολής όχι τυχαία φέρει πολλά συνώνυμα τα περισσότερα εκ των οποίων δεν έχουν μόνο αξιολογική σημασία αλλά πρωτίστως και κυρίως εκφράζουν πραγματικές δυνάμεις οι περισσότερες εκ των οποίων είναι συνδεδεμένες με ασθένειες. Έτσι λοιπόν «ο πυρετός προσέβαλε το νευρικό σύστημα κάποιου» ή οι «εχθροί προσέβαλλαν τις αμυντικές μας θέσεις», « το πνευμόνι του έχει προσβληθεί από μικρόβιο», «το κάστρο προσβλήθηκε αλλά δεν έπεσε», «προσβλήθηκε από γρίπη» κ.λ.π. Όταν λοιπόν προσβάλουν κάποιον δεν 

σημαίνει μόνο ότι τον κάνουν να αισθάνεται άσχημα, ότι ενοχλείται θεωρώντας ότι η συμπεριφορά (λόγος ή πράξη) κάποιου άλλου μειώνει την τιμή, την αξιοπρέπειά του ή ότι παραείναι εύθικτος και προσβάλλεται ή θίγεται με το παραμικρό, αλλά κυρίως και πρωτίστως ότι χτυπιέται, βάλλεται από κάτι, κάτι πολύ επικίνδυνο πάει να κολλήσει πάνω του ή έχει ήδη κολλήσει, εχθρικές δυνάμεις του επιτίθενται με σφοδρότητα. Και είναι αυτή ακριβώς η πλευρά της προσβολής που είναι σημαντικότερη και πιο επικίνδυνη. Από τις στοές των νάνων ξεκινούν σωτήρες για να παρασύρουν απεγνωσμένους ψηφοφόρους. Όταν έρθει η ώρα. Από εκεί ξεκινούν όλα τα μεγάλα κόλπα.

Το ερώτημα όμως παραμένει: ποιος θα μας σώσει από τους Σωτήρες: Αμαλιαδάρχες, Ιλιάρχες, Εθνάρχες, Πλανητάρχες κ.λ.π? Ο Καζαντζάκης έλεγε ότι «σωτηρία είναι να λυτρωθείς από τους σωτήρες».

Ένα είναι σίγουρο. Πάντοτε οι απατεώνες και οι σωτήρες ευδοκιμούν στο λυκόφως. Όμως εδώ δεν είναι μόνο η δική τους Αμαλιάδα που αυτοί και διάφοροι "κουμπάροι" ψευτο- Ναπολέοντες θα διασώσουν , εδώ είναι και η Αμαλιάδα του Μπελογιάννη, του Αλεξανδρόπουλου, του Οικονομόπουλου και τόσων άλλων ανώνυμων και επώνυμων, η Αμαλιάδα της νέας γενιάς με τις δημιουργικές ικανότητες και τη δίψα για ζωή και πολιτισμό, που το φως τους μπορεί να φωτίσει την σκηνή και να αποκαλύψει την «γύμνια του Βασιλιά». Γιατί «η ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο» έλεγε με νόημα ο Ντοστογιέφσκι. Για την ώρα η πραγματική δύναμη αναπαύεται στην αγκαλιά του Μορφέα και η ασκήμια κυκλοφορεί ελεύθερη . Ευελπιστούμε όχι για πολύ.

Έτσι και εγώ για την ώρα ανάγω τους σωτήρες σε μία μόνο από τις πολλές και πλούσιες δεξιότητες τους ( ούτως ή άλλως είναι πολυπράγμονες και πολύπλευροι)  , και τους αφιερώνω, τόσο σε αυτούς  όσο και στους υποβαστάζους τους,   το παρακάτω κειμενάκι του Λασκαράτου από το «Ιδού ο άνθρωπος»:

  

« φαντασμένος νεόπλουτος χυδαίος

Ο φαντασμένος νεόπλουτος χυδαίος, είναι πουλάρι που εμπήκε  σε στάβλο, έφαε, εχόρτασε, έβαλε δύναμη και γυρεύει να δείξει τη δύναμή του σε όποιους διαβάτες δεν του κάνουν το τόπο.

Αδιάφορο αν τη νέα του φορεσιά και την έγκαιρή του καλοζωία τις απόκτησε με οικιακά αίσχη, ή με νόθεψες πραγματειών, ή και με τα δύο τούτα· ο φαντασμένος μας έχει χρεία να δείξει τη σπουδαιότητά του, δια να λάβη κατοχήν, έτσι του φαίνεται, στην ανώτερη τάξη της κοινωνίας. Κάμετέ του τόπο. Το πουλάρι κλοτσάει. Αν είναι γέροντας, δεν καταδέχεται πλέον τους πρώην ομότιμούς του χυδαίους. Δεν συχνάζει παρά στα καφενεία τα συνήθως συχναζόμενα από άρχοντες. Κ’ εκεί κάθεται στον προφανέστερο τόπο.

Ιδέτε τον. Περπατεί  κορδωμένος και φουσκωμένος. Χτυπά με στόμφο το χοντρό του μπαστούνι· προσπαθεί να χαιρετιέται με άρχοντες· και στρέφει τα βλέμματά του από τους φτωχούς, εις τον χαιρετισμόν των οποίων αποκρίνεται με ακαταδεξίαν.

Αποφεύγει να απαντιέται με το παλαιόν αφεντικόν του, εις το σπίτι του οποίου υπηρέτησε χρόνους πρώτα. Και φτεί και βήχει με πάταγον, θεωρώντας τούτο αρχοντικό προσόν..

Επειδή δε νομίζει ότι στην αρχοντιά είναι όλες οι εντέλειες, μπασμένος, κατά που του φαίνεται, εις την αρχοντιά, θεωρείται δι’ αυτό ενδεδειμένος όλες τις εντέλειες. Ακολούθως και προκομμένος.

Προκομένος! Μα πρέπει και οι άλλοι να το μάθουνε πως ο σιορ τάδες αρχοντεύοντας επρόκοψε. Και ο σιορ τάδες προβαίνει στο παραθύρι του με βιβλίο, που το βαστάει ανοιχτό και κοιτάζει μέσα!...Τι ωραίο πράμα να αρχοντέψει κανείς και να βαστάει βιβλίο!…

Ο καϋμένος τούτος θα εζούσε ευτυχής, αν η νέα του κοινωνική θέση του έδινε γνώση· αν οι απράγες του δεν τον εκθέτανε σε δυσάρεστα, ώστε να του φαρμακεύουν την ύπαρξή του, και να δείχνουν στους ανθρώπους, ότι η πρώτη κοινωνική θέση ήτο αρμοδιώτερη  δι’ αυτόν».

Ανδρέας Λασκαράτος- Ιδού ο άνθρωπος