Print Friendly
Η ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΩΝΕΙΟ
Ιστορία για την ανθρώπινη ατυχία
Στην αρχή δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, δεν
ανταλλάξαμε παρά μόνο ορισμένες ανούσιες κουβέντες και ίσως δύο φορές καθίσαμε
στην ταράτσα του εστιατορίου και ήπιαμε τον καφέ μας. Ήταν, καθώς έδειχνε, πολύ τσιγκούνης στις λέξεις και εγώ πάλι
ήμουν χασομέρης και έτσι ποτέ δεν καταφέραμε να συνομιλήσουμε για αρκετή ώρα.
Έως ότου, μια μέρα διάβασα στις εφημερίδες μια
είδηση για το θαύμα της μοντέρνας χειρουργικής, η οποία αυτή την φορά έτρεχε σε
όλες τις εφημερίδες και με παραξένεψε πολύ. Ήταν κάτι στα αλήθεια εντυπωσιακό. To ολιγόλογο
ταίρι μου καθόταν αναπαυτικά γερμένος σε μια αναπαυτική πολυθρόνα και μόλις
εκείνη τη στιγμή έστριβε ένα τσιγάρο.
«Αυτό πρέπει να το διαβάσετε» του απευθύνθηκα, δίνοντάς του την εφημερίδα. «Είναι πραγματικά εντυπωσιακό!»
Έσκυψε να πάρει την
εφημερίδα και διάβασε στα πεταχτά την ενδιαφέρουσα είδηση. Αμέσως μου επέστρεψε
την εφημερίδα και αυτό μου έκανε κατάπληξη.
«Το γνωρίζω»,
αποκρίθηκε, με ένα κουρασμένο χαμόγελο,
«τα γνωρίζω όλα».
«Παρακαλώ, είστε γιατρός;»,
τον ρώτησα.
«Όχι, αλλά είμαι ένα αξιοσημείωτο
«αντικείμενο», στην πραγματικότητα δεν είμαι καν άνθρωπος αλλά μια συναρμολογημένη συλλογή. Δεν κατάλαβα
τι έλεγε, είχα την εντύπωση ότι ο απέναντί μου τρελάθηκε.
«Έχει σχέση με τα σπορ
και την πολιτική», συνέχισε.
Και πάλι δεν κατάλαβα
τίποτα και εξάλλου μου ήταν δύσκολο να κάνω κάποιο έξυπνο μορφασμό.
Φαινόταν ότι αυτό τον στεναχωρούσε.
«Πρέπει να σας τα
εξηγήσω όλα και μετά θα καταλάβετε. Όπως με βλέπετε να κάθομαι εδώ, είμαι κατά
το ήμισυ φυσικός, κανονικός άνθρωπος. Το
υπόλοιπο είναι ένα τεχνητό προϊόν, χάριν στη μοντέρνα χειρουργική»
H έκφρασή του
ξαφνικά σκοτείνιασε και στην μύτη του έκαναν την εμφάνισή τους ρυτίδες. Αυτό με
τρόμαξε τόσο πολύ που δεν ήμουν ικανός να προφέρω ούτε λέξη.
«Τρομάξατε», είπε, «αλλά
μην απορείτε, αυτό χρονολογείτε από την αρχή της καριέρας μου. Κάποτε ως
άπειρος νέος μονομάχησα και αυτό μου στοίχησε την μύτη μου. Έτσι λοιπόν μου
έφτιαξαν μια καινούργια χρησιμοποιώντας δέρμα από το μέτωπο μου. Από εκείνη την
εποχή η μύτη μου γεμίζει ρυτίδες και ξύνω αδιάκοπα το μέτωπό μου».
Για να πω και εγώ κάτι, ξεφούρνισα
με γενναιοδωρία: «Είναι όμως πολύ πετυχημένη».
Γέλασε. «Έχετε την
εντύπωση, ότι η μύτη μου ήταν αμέσως μετά έτσι;» Όχι, στην αρχή ήταν ένα πράγμα
που έμοιαζε με την μύτη των Καλμούκων
και αργότερα με πατσαβούρα, αλλά αργότερα στο Παρίσι ένας σπεσιαλίστας
μου τη διόρθωσε γεμίζοντας τα κενά με παραφίνη. Μου παρουσίασε μερικά μοντέλα
και εγώ διάλεξα το ρωμαϊκό πρότυπο. Σήμερα πια ο καθένας είναι σε θέσει να την
αντικρύσει.»
Έβγαλε από την τσέπη ένα
καθρεφτάκι και κοίταξε στοργικά το προϊόν της μοντέρνας ρινοπλαστικής.
«Ξέρετε», συνέχισε,
«είναι πια χαρά μου να συνεργάζομαι με τους χειρούργους. Όταν, κάποτε, έπεσα με
το αυτοκίνητό μου πάνω σε ένα δέντρο κι έσπασα το κεφάλι μου, αντικατέστησαν το
κομμάτι που έλλειπε με μια κολλοειδή ουσία, για να μην στεναχωριέμαι.
Σας παρακαλώ, διαπιστώστε και μόνος σας, είναι σαν να το χύτευσαν.
«Μπορείτε να με εμπιστεύεσθε» , είπε θερμά. Όταν σε κατά
τη διάρκεια μιας ελικοδρομίας έχασα ένα κομμάτι από τον πήχη του χεριού μου,-
θρυμματίστηκε εντελώς- οι χειρούργοι το αντικατέστησαν με ένα ωραίο κομμάτι από
ασημένια σωλήνα, με τέτοια επιδεξιότητα, που στα αλήθεια χάρηκα πολύ.
«Έχετε περάσει πολλά», τόνισα με έμφαση.
«Δεν βαριέστε! Τι άλλο μου έμενε να
κάνω; Τελευταία, όταν έπεσα από το άλογο και πολτοποίησα τα νεφρά μου, αν δεν
υπήρχαν οι χειρουργοί να μου αντικαταστήσουν το στραπατσαρισμένο κομμάτι με ένα
μοσχαρίσιο νεφρό, λοιπόν σας ερωτώ, τι θα γινόμουν χωρίς αυτούς; Και το γεγονός
ότι μου συνέδεσαν μια σπασμένη αρτηρία με ένα σωληνάκι αλουμινίου, αυτό ήταν
πραγματικά καλλιτεχνία, ένα έξοχο έργο τέχνης».
Εξέφρασα την κατάπληξή
μου.
«Μάλιστα», είπε φανερά
χαρούμενος, «τα σπορ δεν με έβλαψαν ποτέ τόσο όσο η καταραμένη πολιτική. Όταν
είχα εκλεγεί βουλευτής και λάμβανε χώρα η πρώτη μεγάλη συζήτηση στο κοινοβούλιο
της Βιέννης, ένας από τους πολιτικούς μου αντιπάλους με άρπαξε από το λαρύγγι
τόσο σφιχτά που μου αχρήστεψε τον οισοφάγο. Τι άλλο καλύτερο μπορούσαν να
κάνουν οι χειρούργοι από το να μου ανοίξουν μια τρύπα στο στομάχι, από όπου για
έξι εβδομάδες μου έριχναν ορό και έτσι με
έθρεφαν.
Τα κατάφερα, αλλά την οπή στο στομάχι δεν άφησα να
μου την ράψουν, γιατί κανείς άνθρωπος δεν ξέρει ποτέ, τι τον περιμένει στο
μέλλον.
Εξέφρασα τον θαυμασμό
μου για την προνοητικότητά του.
«Δεν χρειάζεται», αντέδρασε, «αν το δούμε γενικά το πράγμα, δεν παραπονούμαι, θα έλεγα ακόμη πως αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου. Είμαι γνωστός σε όλη την Ευρώπη και θα ένιωθα απολύτως ικανοποιημένος εάν δεν υπήρχαν αυτά τα αναθεματισμένα γερμανικά σύνορα.»
«Τα σύνορα;»
«Μάλιστα αυτά τα σύνορα» συνέχισε θλιμμένα. «Έχω
να διεκπεραιώσω μια υπόθεση στη Γερμανία και εάν ήσαστε πρόθυμος να ταξιδέψετε
μαζί μου , να δείτε για παράδειγμα το Βερολίνο, θα ήταν μεγάλη μου χαρά. Τότε
θα βλέπατε το τι συμβαίνει στα σύνορα. Αναχωρώ μεθαύριο».
Σκεφτόμουν γιατί να μην
διακόψω την άδεια μου και να μην καταφέρω μπορέσω να δω το Βερολίνο. Άλλωστε με
έτρωγε η περιέργεια για το τι θα γινόταν στα σύνορα, και έτσι συναίνεσα στο ταξίδι.
Ξεκινήσαμε. Ο ενδιαφέρων
και εκ τόσων ξένων μερών αποτελούμενος σύντροφός μου, είχε μαζί μου μια ζωντανή
συνομιλία μαζί μου, αλλά παρατήρησα ότι το έκανε μόνο για να καλύψει την ταραχή
του.
Λίγο πριν από τον συνοριακό τελωνειακό έλεγχο, αφού έκρυψα
προσεκτικά όλα τα αντικείμενα που υπόκεινται σε δασμό, ο συνταξιδιώτης μου είπε:
«εσείς είστε μια χαρά, θα γλιτώσετε από όλα αυτά τα βάσανα , αλλά εγώ; Εγώ δεν
γίνεται εδώ στη Γερμανία , με γνωρίζουν σαν
κάλπικη δεκάρα»
Ήμασταν ήδη στο τελωνείο. Ο τελωνειακός υπάλληλος
ζωγράφισε κάτι ιερογλυφικά με κιμωλία στη βαλίτσα και τις αποσκευές μου και μου
έδωσε την άδεια να περάσω. Οι αποσκευές του νέου μου φίλου σημειώθηκαν επίσης
με παρόμοια ιερογλυφικά, αλλά ο ίδιος παρέμεινε στην αίθουσα αποστολής των
αποσκευών. Τον παρότρυνα να έρθει μαζί μου, όμως αυτό χαμογέλασε θλιμμένα.
Και
πράγματι! Σε λίγο κατέφτασε ο επικεφαλής τελωνειακός υπάλληλος με ένα παχύ δασμολογικό βιβλίο και ένα σωρό
έντυπα και άρχισε να ανακρίνει τον φτωχό συνταξιδιώτη μου.
«Προστέθηκε κάτι νεώτερο;»
«Ευχαριστώ, τίποτα το ιδιαίτερο.»
«Καλά, τότε έχουμε μόνο μερικά γνωστά αντικείμενα που υπόκεινται
σε τελωνειακούς δασμούς. Νο 343 του δασμολογίου, κυτταρίνη , 200 μάρκα το μετρικό
καντάρι. Για το κομμάτι του κρανίου σας,
τριαντατρία πφένιχ, στρογγυλοποιημένα 35.»
«Ναι, αλλά σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να σφραγίσουμε το κομμάτι. Το προβλέπει
κανονισμός. Επίσης έχετε μέσα σας αλουμίνιο , Νο 845 του δασμολογίου, επειδή είναι
μεταχειρισμένο. ένα μετρικό καντάρι στοιχίζει δώδεκα μάρκα, το κομματάκι πάνω σας
δεν είναι άξιο λόγου, , ας πούμε
στρογγυλά πέντε πφένιχ. Εντάξει. Τώρα , η παραφίνη ως υποκατάστατο των
φαρμακευτικών προϊόντων, αριθμός 388. Ο δασμός είναι 40 μάρκα ο τόνος. Εσείς πληρώνετε το ένα διακοσιοστό του πφένιχ, ας το
στρογγυλέψουμε σε ένα. Εν συνεχεία, έχετε
ένα ασημένιο σωλήνα ή σύρμα-το ίδιο κάνει-αριθμός 772. Είναι επιχρυσωμένος; Δεν
είναι; Τότε μόνο 100 μάρκα ανά 100 κιλά, δηλαδή στην περίπτωσή σας 20 πφένιχ. Αυτά
είναι όλα. Έχετε μήπως και τίποτε άλλο καινούργιο;»
«Ένα μικρό μοσχαρίσιο νεφρό.»
Το πρόσωπο του υπαλλήλου συνοφρυώθηκε. «Αυτό είναι
αδύνατο», είπε αυστηρά.
«Μα γιατί ; Αφού με εξυπηρετεί πολύ καλά.»
«Ω, σίγουρα, αλλά στην περίπτωση αυτή δεν μπορώ να σας βοηθήσω.
Δεν μπορώ να σας επιτρέψω να περάστε τα
νεφρό πέρα από τα σύνορα, γιατί παρακαλώ, υπάρχει ο νόμος της 3ης Ιανουαρίου του
1900, ο οποίος απαγορεύει αυστηρά τη μεταφορά κρέατος κλεισμένου σε αεροστεγή
κουτιά ή παρόμοια δοχεία.»
«Επιτρέψτε μου ...»
«Εδώ δεν μπορώ να επιτρέψω τίποτα. Εξάλλου, εμείς στη
Γερμανία δεν μπορούμε να καταστρέψουμε την κτηνοτροφία μας. Το νεφρό θα το
αφήσετε εδώ.»
Δειλά ανακατεύτηκα
και εγώ στη συζήτηση: «Δεν θα ήταν δυνατόν να κάνετε μια εξαίρεση ενόψει
της τρέχουσας έλλειψης κρέατος;»
Ο υπάλληλος με κοίταξε αυστηρά και είπε: «Ο νεφρός θα
παραμείνει στην Αυστρία.»
«Και εγώ επίσης!» αποκρίθηκε ο φτωχός μου φίλος.
[Ανυπόγραφο]. Svět zvírat 14, 1910
č. 271, 15/9.
0 comments:
Post a Comment